Το πρώτο κουδούνι χτύπησε την περασμένη Δευτέρα στα σχολεία της χώρας. Ωστόσο, μαζί με τα χαμόγελα των μαθητών για την επιστροφή στον φυσικό τους χώρο, συνυπάρχει από την πρώτη στιγμή η αγωνία για τις συνθήκες μέσα στις οποίες ξεκινά η σχολική χρονιά.

Γιατί γι’ ακόμα μια χρονιά, μέσα σε μόλις μια βδομάδα, η κυβέρνηση πρόλαβε να παραδώσει «μαθήματα».

Κι έτσι «μάθαμε» ξανά πως… «στα σχολεία δεν κολλάει», αφού με την πανδημία να καλπάζει και το «καμπανάκι» να χτυπά διαρκώς όλο και πιο κοντά για τις μικρές ηλικίες, η κυβέρνηση ξεκαθαρίζει πως δεν σκοπεύει να πάρει ουσιαστικά μέτρα προστασίας της υγείας μαθητών, εκπαιδευτικών και γονιών, που τα θεωρεί «κόστος». Γι’ αυτό αντί για μέτρα πρόληψης, ανακοίνωσε πρωτόκολλα… διασποράς του ιού στα τμήματα.

«Μάθαμε» ακόμη πως το «σύγχρονο σχολείο» είναι, κατά την κυβέρνηση, το ακόμα πιο ταξικό κατηγοριοποιημένο σχολείο, εξαρτημένο από τους χορηγούς, με τους νέους φραγμούς και «κόφτες» στον δρόμο για τη μόρφωση, τον ασφυκτικό έλεγχο μέσα από την «αξιολόγηση».

Και ότι η κυβέρνηση μπορεί να μην έχει χρόνο να ασχοληθεί με «λεπτομέρειες», όπως η υγεία των μαθητών ή η κάλυψη των τεράστιων μορφωτικών κενών που δημιούργησε η πανδημία, αλλά είναι αποφασισμένη να λύσει κάθε μικρή λεπτομέρεια για την εφαρμογή των νέων αντιδραστικών μέτρων που ψήφισε μέσα στην πανδημία και με κλειστά τα σχολεία.

Η σχολική χρονιά ξεκίνησε άλλωστε στον απόηχο των επιπτώσεων της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής, που άφησε εκτός Ανώτατης Εκπαίδευσης χιλιάδες για να «γεμίσει» την Κατάρτιση και «μια ώρα αρχύτερα» με φτηνούς εργαζόμενους την αγορά εργασίας. Και η νεολαία – όπως έδειξαν και οι εξαγγελίες του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ – «αποτελεί προτεραιότητα» για την άγρια εκμετάλλευσή της από τους μεγαλοεπιχειρηματίες, με το σχολείο που φτιάχνουν να βάζει το «λιθαράκι» του και με το παραπάνω σε αυτήν την κατεύθυνση.

Στο «αναβαθμισμένο» αυτό σχολείο, που χρόνια τώρα το «αναβαθμίζουν» η μία πίσω από την άλλη οι αστικές κυβερνήσεις, η «κανονικότητα» είναι τα 25άρια και 28άρια τμήματα (εν μέσω πανδημίας!), οι συγχωνεύσεις τμημάτων, το κλείσιμο και οι υποβιβασμοί σχολείων, τα χιλιάδες κενά εκπαιδευτικών και οι άλλοι τόσοι αναπληρωτές που γυρνάνε ανά την Ελλάδα με μια βαλίτσα στο χέρι, οι γονείς που βάζουν όλο και πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη για τη μόρφωση των παιδιών τους και για τα φροντιστήρια που ξεκινάνε πλέον… από το Δημοτικό, σε μια προσπάθεια να καλύψουν όπως όπως τα μορφωτικά κενά που έγιναν «χάσμα» μες στην πανδημία.

Μάθαμε ακόμα πως «καθολική εφαρμογή της δίχρονης Προσχολικής Αγωγής» σημαίνει μάθημα νηπίων σε κοντέινερ, σε πρώην δημοτικά πάρκινγκ και χωρισμένες με πάνελ αίθουσες του ΕΠΑΛ, στα προαύλια Γυμνασίων και Λυκείων, σε ακατάλληλους χώρους, χωρίς κανέναν σχεδιασμό να δρομολογείται για ένα πρόγραμμα εξεύρεσης πόρων και ανέγερσης νέων νηπιαγωγείων που θα καλύπτει και τις νέες ανάγκες με την επέκταση της υποχρεωτικότητας αλλά και τις χρόνιες ανάγκες έναντι γερασμένων και ακατάλληλων νηπιαγωγείων. Με δυο λόγια… ουδέν μονιμότερον του προσωρινού.

Από την πρώτη όμως βδομάδα λειτουργίας των σχολείων, δόθηκε κι ένα άλλο «μάθημα», στον δρόμο, στα μεγάλα συλλαλητήρια της Τετάρτης που έστειλαν μήνυμα σε κυβέρνηση και υπουργείο Παιδείας. Εκπαιδευτικοί, γονείς, φοιτητές, μαθητές, εργαζόμενοι διαδήλωσαν αγωνιστικά για τις πραγματικές ανάγκες, ενώνοντας τις φωνές τους για μια ακόμα φορά στα αιτήματα για υγειονομική θωράκιση και κάλυψη των μορφωτικών αναγκών. Εδωσαν απάντηση στα μέτρα που η κυβέρνηση πέρασε μέσα στο καλοκαίρι για τη διαφοροποίηση των σχολείων, τον ασφυκτικό έλεγχο για την εφαρμογή της ταξικής κατηγοριοποίησης. Δηλώνοντας πως θα συνεχίσουν, μέχρι την ικανοποίηση των πραγματικών αναγκών. Οτι είναι εδώ και όσοι υπολογίζουν «χωρίς τον ξενοδόχο» «θα βρουν τον δάσκαλό τους»…