Οι προχτεσινές επικίνδυνες και προκλητικές δηλώσεις του Τούρκου Προέδρου, Ρ. Τ. Ερντογάν, ο οποίος έθεσε ζήτημα για τη Συνθήκη της Λωζάνης, οι χτεσινές δηλώσεις στελεχών του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος Τουρκίας ότι ο Ερντογάν αντί να βάλλει κατά του Κεμάλ θα έπρεπε να απολογείται, γιατί επί ημερών ηγεσίας του σηκώθηκαν ελληνικές σημαίες σε 16 νησιά του Αιγαίου, και η προχτεσινή παρέμβαση του αρμόδιου επιτρόπου για τη Διεύρυνση της ΕΕ, Γ. Χαν, ο οποίος εγείρει «τσαμικό ζήτημα», χαρακτηρίζοντάς το μάλιστα «εκκρεμή διμερή διαφορά» μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας, κάνουν κυριολεκτικά σκόνη την απάτη που αναπαράγουν συστηματικά η κυβέρνηση και τα εγχώρια αστικά επιτελεία περί επίτευξης «σταθερότητας και ασφάλειας» μέσα από τη συμμετοχή στις λυκοσυμμαχίες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, τη βαθύτερη εμπλοκή του λαού και της χώρας στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στην ευρύτερη περιοχή.

Ίσως, άλλωστε, γι’ αυτό, επειδή κονιορτοποιεί το αφήγημά τους, από χτες το πρωί κυβερνητικά στελέχη και μια σειρά από ντόπια αστικά επιτελεία κατέβαλλαν προσπάθειες να υποβαθμίσουν τις τέτοιες δηλώσεις στην Τουρκία, ότι γίνονται προς εσωτερική κατανάλωση. Τις δε δηλώσεις του κοινοτικού επιτρόπου τις απέδιδαν σε ψέματα εκπορευόμενα από τις Βρυξέλλες.

Στην πραγματικότητα, οι επικίνδυνες και προκλητικές δηλώσεις που γίνονται στην Τουρκία, εντάσσονται στη συστηματική προσπάθεια της τουρκικής ηγεσίας να αμφισβητεί τα νησιά του Αιγαίου και γενικότερα τα σύνορα και τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας, να εγείρει θέμα «γκρίζων ζωνών», ώστε να προωθήσει τις θέσεις της τουρκικής αστικής τάξης. Ταυτόχρονα, οι τέτοιες δηλώσεις γίνονται ενώ εντείνονται τα παζάρια για το «κλείσιμο» του Κυπριακού, στη βάση των δύο «συνιστώντων κρατών» («states», όπως αναφέρεται στο υπό διαμόρφωση κείμενο), ενώ είναι σε εξέλιξη τα παζάρια Τουρκίας – ΕΕ και για το προσφυγικό ζήτημα. Είναι ξεκάθαρο ότι με τις συγκεκριμένες δηλώσεις η τουρκική αστική τάξη αντικειμενικά ασκεί πίεση για τη διευθέτηση αυτών των θεμάτων σε όφελός της και ακόμη πιο αρνητική για τους λαούς κατεύθυνση, όσο κι αν προσπαθούν να το κάνουν γαργάρα κέντρα και παράκεντρα στην Αθήνα.

Όσο, δε, για την τοποθέτηση του κοινοτικού επιτρόπου περί «τσαμικού ζητήματος», που πρέπει να εξεταστεί και να επιλυθεί στις διμερείς επαφές Αθήνας – Τιράνων, επίσης δεν γίνεται σε αθώα περίοδο, καθώς μια σειρά αστικών τάξεων της περιοχής, και όχι μόνο, αναζητούν να κατοχυρώσουν κυρίαρχο ρόλο στα Δυτικά Βαλκάνια, ιμπεριαλιστικά κέντρα συγκρούονται υπογείως για το ποιος θα έχει τον έλεγχο λιμένων, πλουτοπαραγωγικών ζωνών και δικτύων, κεφάλαια Ελλάδας, Αλβανίας και Ιταλίας, αλλά και όσοι κρύβονται πίσω τους, ανταγωνίζονται γύρω από τον έλεγχο του Ιονίου και της Αδριατικής. Και, σημειωτέον, δεν περνά απαρατήρητο, και οπωσδήποτε χρήζει περαιτέρω παρακολούθησης, η τοποθέτηση από πλευράς Κομισιόν ότι η Αθήνα βασικά συναίνεσε στο τραπέζι των διμερών συζητήσεων να μπει και το λεγόμενο Τσαμικό, με την κυβέρνηση να επιδεικνύει πολύ μεγαλύτερη πρεμούρα απ’ ό,τι με τους Τούρκους, για να το διαψεύσει κατηγορώντας ευθέως τους κοινοτικούς για ψευδολογία.

Σε κάθε περίπτωση, ο λαός πρέπει να επαγρυπνεί, έχοντας καθαρό και χιλιοαποδειγμένο πως όλα όσα λένε, χρόνια τώρα, οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, ότι η συμμαχία Ελλάδας – Τουρκίας, στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, είναι παράγοντας «ειρήνης και ασφάλειας στην περιοχή», ή ότι η ΕΕ εγγυάται τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα και ότι τα ελληνικά σύνορα είναι και ευρωπαϊκά, είναι όλα φούμαρα. Στο εσωτερικό ιμπεριαλιστικών συμμαχιών οι συμβιβασμοί και οι ανταγωνισμοί πάνε χέρι χέρι και ο «σεβασμός των κυριαρχικών δικαιωμάτων» είναι ένα σύντομο ανέκδοτο αφού αυτά γίνονται αποδεκτά ή αμφισβητούνται ανάλογα με τα συμφέροντα που κάθε φορά κυριαρχούν.

Αναδημοσιεύεται από τη στήλη «Η Άποψή μας», «Ριζοσπάστης», Σαββάτο 1 Οκτώβρη 2016.