Μπήκαμε, πλέον, στα γεμάτα στην τελική ευθεία για τις εκλογές του Μάη. Στις ημέρες που μένουν η μάχη πρέπει να δοθεί με αποφασιστικότητα, μαχητικότητα, πείσμα και αισιοδοξία. Με μεγαλύτερο άνοιγμα στο λαό, στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα. Με εμπιστοσύνη στην πολιτική του Κόμματος, που όχι μόνο δικαιώνεται , αλλά αποτελεί ελπίδα για το λαό.

Η μάχη θα δοθεί κυριολεκτικά κόντρα σε θεούς και δαίμονες. Μόλις προχτές στη Διακομματική Επιτροπή τα αστικά κόμματα δεν έκαναν δεκτή τη στάση αρχών του ΚΚΕ για ισότιμη προβολή των υποψηφίων και κατέθεσαν προτάσεις που εντείνουν την – ήδη υπάρχουσα – μεγάλη ανισοτιμία στην προβολή κομμάτων όπως το ΚΚΕ. Παράλληλα διάφοροι που το προηγούμενο διάστημα εμφανίστηκαν πολέμιοι της Χρυσής Αυγής (είτε ως «συνταγματικά τόξα», είτε ως «αντιφασιστικές συμμαχίες») απέδειξαν στην πράξη ότι ανέχονται το νεοναζιστικό μόρφωμα, του κάνουν πλάτες. Στο Δήμο της Αθήνας δεν ψήφισαν την πρόταση του ΚΚΕ να μη δοθεί καμία διευκόλυνση στους νεοναζί, ενώ στη Διακομματική σφύριξαν κλέφτικα.

Επικίνδυνη κατάσταση

Παράλληλα με την ντόπια εκλογική μάχη, στην ευρύτερη γειτονιά μας τα τύμπανα του πολέμου ηχούν όλο και πιο δυνατά, με τους ηγέτες των χωρών που βρίσκονται στην κορυφή της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας να μιλούν όλο και πιο ανοιχτά για ευρείας έκτασης στρατιωτική αναμέτρηση με αφορμή την Ουκρανία. Ταυτόχρονα επικίνδυνο παιχνίδι παίζεται και εντός της χώρας με ανακίνηση μειονοτικών ζητημάτων και μάλιστα με επίκληση του διεθνισμού. Ενα πρέπει να ‘ναι καθαρό: Οι δυνάμεις αστικής διαχείρισης παίζουν ταυτόχρονα και στο ταμπλό του εθνικισμού και στο ταμπλό του κοσμοπολιτισμού, ανάλογα με το τι εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους, υποδαυλίζοντας εθνικιστικές αντιθέσεις, οξύνοντας εθνοτικές και θρησκευτικές διαφορές. Το παιχνίδι με τις ενδοαστικές αντιθέσεις με τα διάφορα κέντρα του εθνικισμού και του ιμπεριαλισμού συνιστά κάθε άλλο παρά διεθνιστική στάση, όπως προσπαθεί να υποστηρίξει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Επιχείρηση «εγκλωβισμός λαϊκών συνειδήσεων»

Στην κεντρική πολιτική σκηνή ΝΔ – ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ διαγωνίζονται στην καλλιέργεια ψεύτικων ελπίδων για την επόμενη μέρα, με άμεσο στόχο τον αποπροσανατολισμό και τον εγκλωβισμό των λαϊκών στρωμάτων στο πλαίσιο μιας πολιτικής που σ’ όλες τις παραλλαγές της εκπορεύεται από τα συμφέροντα του κεφαλαίου και όλα τα στοιχεία της βεβαιώνουν ότι και την επομένη των εκλογών θα ασκείται ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα.

Το κοινό τους σύνθημα είναι «περάστε, ψηφίστε, τελειώσατε». «Στις 25 ψηφίζουμε, στις 26 φεύγουν» διατείνεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Από την πλευρά της η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι στις εκλογές ψηφίζουμε για «κυβερνητική σταθερότητα» – εγγύηση ότι δεν θα πάνε χαμένες οι θυσίες του λαού.

Η «κυβερνητική σταθερότητα» σημαίνει εγγύηση για σταθερή διαχείριση του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, για την εφαρμογή μέτρων στήριξης της ανάκαμψης των κερδών του κεφαλαίου. Δεν θα ανακόψει την κατάσταση που βιώνουν σήμερα οι εργαζόμενοι, το χαμηλό εισόδημα, την εργασιακή ανασφάλεια, τις υποβαθμισμένες και υποτιμημένες εργατικές – λαϊκές ανάγκες.

Αυτά θα παραμείνουν και στην περίπτωση που αλλάξει ο Μανωλιός και από κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ υπάρξει κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Ολα τα καθοριστικά για τη ζωή του λαού θα παραμείνουν αναλλοίωτα: Οι καπιταλιστές θα είναι και στις 26 στα εργοστάσια, οι εφοπλιστές και στις 26 θα κάνουν κουμάντο στα βαπόρια. Εδώ θα είναι ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης, η εξουσία του κεφαλαίου. Τις απαιτήσεις τους για να στηριχθεί η ανάκαμψη των κερδών τους θα υποβάλλουν όλοι αυτοί στη νέα κυβέρνηση στις 26 του Μάη. Εδώ θα είναι στις 26 του Μάη και η ΕΕ, οι συνθήκες της που συνθέτουν τη στρατηγική που έχουν ανάγκη τα μονοπώλιά της ώστε να ανταποκριθούν στον ανταγωνισμό τους με αυτά άλλων καπιταλιστικών κρατών και ηπείρων. Εδώ θα είναι δηλαδή τα «μνημόνια διαρκείας» που ισχύουν για όλα τα κράτη – μέλη, η στρατηγική του κεφαλαίου όπως είναι διατυπωμένη στις ιδρυτικές πράξεις της ΕΕ.

Το πραγματικό δίλημμα

Το ΚΚΕ, σε αντίθεση με τα άλλα κόμματα που θεωρούν μονόδρομο την καπιταλιστική ανάπτυξη και την ΕΕ, που έφεραν σε αυτή την κατάσταση το λαό, υποστηρίζει πως υπάρχει ο άλλος δρόμος ανάπτυξης σε όφελός του. Ενας δρόμος που θα αξιοποιεί τα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας, την πρωτοφανή παραγωγικότητα της εργασίας, τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας μας, τα συγκριτικά πλεονεκτήματά της, για την κάλυψη των ανθρωπίνων αναγκών και όχι για τα αμύθητα κέρδη των μονοπωλίων. Ορος και προϋπόθεση γι’ αυτό είναι αυτό που περιγράφει το προεκλογικό σύνθημα του ΚΚΕ: «Σπάμε τα δεσμά της ΕΕ και των μονοπωλίων με Ισχυρό ΚΚΕ παντού». Οσο πιο ισχυρό είναι το ΚΚΕ μετά τις εκλογές, τόσο από καλύτερες θέσεις θα βρεθεί το εργατικό κίνημα, η Λαϊκή Συμμαχία, τόσο στην πάλη για να μπουν εμπόδια στη συνεχιζόμενη αντιλαϊκή επίθεση όσο και για να ανοίξει ο δρόμος της προοπτικής ο λαός να συγκροτήσει τη δικιά του εξουσία, να μετατρέψει σε λαϊκή περιουσία τον πλούτο που παραγάγει, αποδεσμεύοντας τη χώρα από την ΕΕ, κοινωνικοποιώντας τα μονοπώλια, διαγράφοντας όλο το χρέος.

Το πραγματικό δίλημμα στις εκλογές είναι να βρεθούν όσο πιο κάτω γίνεται τα κόμματα της ΕΕ, των μονοπωλίων και να βρεθεί όσο πιο ψηλά γίνεται, να ισχυροποιηθεί το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας.

Σημαδεμένα χαρτιά

Για την επομένη των εκλογών οι αστικές δυνάμεις έχουν ήδη γράψει στα κιτάπια τους: Κλιμάκωση της επίθεσης με αλλεπάλληλα μέτρα και «μεταρρυθμίσεις», με στόχο την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου και την ανάκαμψη των επιχειρηματικών κερδών. Με φράσεις όπως «είναι εθνική ανάγκη να διαφυλαχτούν όλα όσα έχουν επιτευχθεί», η κυβέρνηση επιδιώκει να εγκλωβίσει το λαό στα παζάρια που θα κάνει στο πλαίσιο της ΕΕ για να εξασφαλίσει περισσότερο χρήμα για τη στήριξη της εγχώριας πλουτοκρατίας (η περίφημη επιμήκυνση αποπληρωμής του χρέους). Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι για τους ίδιους σκοπούς αυτή η διευθέτηση θα πρέπει να γίνει με πιο ριζικό τρόπο (κούρεμα του χρέους).

Η κυβέρνηση ποντάρει στις χαμηλές προσδοκίες των εργαζομένων για να πουλήσει ελπίδες ότι με τα πρωτογενή πλεονάσματα, την έξοδο στις αγορές, το εθνικό σχέδιο ανάπτυξης θα έρθει και η λαϊκή ευημερία. Ο ΣΥΡΙΖΑ ποντάρει στις ίδιες χαμηλές απαιτήσεις, στη δυσαρέσκεια που έχει συσσωρευτεί για να πουλήσει αυταπάτες ότι η δική του «παραγωγική ανασυγκρότηση» της καπιταλιστικής οικονομίας θα φέρει ευημερία του λαού.

Και οι δύο, όταν μιλάνε για «λαϊκή ευημερία», «αποκατάσταση αδικιών», «κοινωνική δικαιοσύνη» κλπ., εννοούν πολιτικές πτωχοκομείου, διαχείρισης – συντήρησης της φτώχειας, της ανεργίας, της ακραίας εξαθλίωσης. Καμία σχέση με αποκατάσταση εισοδημάτων και σύγχρονες εργατικές – λαϊκές ανάγκες.

Και οι δύο κρύβουν ότι τα αντεργατικά – αντιλαϊκά μέτρα δεν προκύπτουν από αυτήν ή την άλλη διαχείριση, αλλά υποβάλλονται από την αδήριτη ανάγκη του κεφαλαίου να ξεπεράσει την κρίση του.

Κρύβουν ότι καμιά μορφή διαχείρισης του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης δεν μπορεί να ανακόψει τα αντιλαϊκά μέτρα, να καταργήσει τους αντιλαϊκούς νόμους. Και οι δύο γνωρίζουν ότι στην Ευρωπαϊκή Ενωση έχουν αποφασίσει μνημόνια διαρκείας για όλους τους λαούς. Εχουν δημιουργήσει μηχανισμούς μόνιμης επιτήρησης και εποπτείας όλων των χωρών – μελών!

Συνεχής και αδιάλειπτη επίθεση

Στο κλείσιμο της βδομάδας η κυβέρνηση διέρρευσε το περίφημο «εθνικό σχέδιο ανάπτυξης». Σ’ αυτό αναφέρεται ρητά ότι η προσπάθεια για τη βελτίωση των δημοσιονομικών μεγεθών είναι «συνεχής, συνεπής και αδιάλειπτη», γεγονός που δείχνει ότι θα συνεχιστεί η αφαίμαξη του λαού. Στις εργασιακές σχέσεις γίνεται λόγος για την «προώθηση της ευελιξίας, αλλά και της ασφάλειας (flexicurity) στην αγορά εργασίας», όρο που χρησιμοποιεί η ΕΕ για να περιγράψει τις νέες αντεργατικές αλλαγές όπου δεν θα υπάρχει η έννοια της σταθερής εργασίας και του ωραρίου που κατακτήθηκε με αίμα. Προς αυτή την κατεύθυνση ξεκαθαρίζεται ότι θα συνεχιστούν μια σειρά μέτρα που προωθήθηκαν το προηγούμενο διάστημα, όπως ο καθορισμός του μισθού με νομοθετική παρέμβαση και η μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών. Στο όνομα της αντιμετώπισης της ανεργίας γίνεται λόγος για «ενίσχυση των προγραμμάτων κατάρτισης και προσωρινής απασχόλησης» που ανακυκλώνουν την ανεργία και παρέχουν δωρεάν εργαζόμενους στους εργοδότες με ευέλικτες εργασιακές σχέσεις. Επίσης για τη διαχείριση της πιο ακραίας φτώχειας αναφέρεται ότι θα πρέπει να θεσπιστεί ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα. Για τους μονοπωλιακούς ομίλους, το «νέο αναπτυξιακό σχέδιο» προαναγγέλλει μείωση των φορολογικών συντελεστών, αλλά και άλλα προνόμια μέσα από την αξιοποίηση των κοινοτικών ταμείων.

Η κυβέρνηση στο σχέδιό της παραθέτει μια σειρά κλάδους στους οποίους θα δοθεί προτεραιότητα για την ανάπτυξη. Το σχέδιό της υπηρετεί την ανάκαμψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Μ’ αυτό το κριτήριο, του κέρδους, επιλέγονται οι κλάδοι προτεραιότητας και όχι με κριτήριο την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.

Για το λαό είναι μονόδρομος η απόρριψη αυτού του δρόμου ανάπτυξης που γεννά κέρδη για τους λίγους και φτώχεια για τους πολλούς. Για τους εργαζόμενους η καταδίκη αυτών κομμάτων και των παρατάξεων που τα υπηρετούν, πρέπει να εκφραστεί με μαζική υπερψήφιση του ΚΚΕ στην Ευρωβουλή και των συνδυασμών της «Λαϊκής Συσπείρωσης» σε περιφέρειες και δήμους.