Η διευθέτηση του κυπριακού ζητήματος σύμφωνα με τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών και των αστικών τάξεων και στις δύο κοινότητες του νησιού, που, όπως όλα δείχνουν, επιταχύνεται, έχει ανοίξει και είναι ευκαιρία να μετρηθεί από τους εργαζόμενους το τι λέει κάθε κόμμα. Αφορμή μάς δίνει άρθρο στη χτεσινή «Αυγή» του Π. Τριγάζη, υπεύθυνου του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων και Θεμάτων Ειρήνης του ΣΥΡΙΖΑ. Θυμίζοντας ότι ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος ήταν αυτός που είπε το Δεκέμβρη του ’74 (μετά, δηλαδή, την τουρκική εισβολή και κατοχή) ότι «τάσεις σοβινιστικές παρωχημένων εποχών, ή οιασδήποτε φύσης προκαταλήψεις ούτε τους Ελληνοκύπριους, ούτε τους Τουρκοκύπριους ωφελούν (…)», σημειώνει με έμφαση ότι «κάποιοι υπερπατριώτες αγνοούν αυτή την δήλωση» και συνεχίζει «το δυσάρεστο όμως είναι ότι στο πρόσφατο κοινό ανακοινωθέν Αναστασιάδη – Ερογλου, για την επανέναρξη των διακοινοτικών συνομιλιών υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, αντιδρούν όχι μόνο οι ακραίοι εθνικιστές αλλά και δυνάμεις της Αριστεράς (κυρίως στην Ελλάδα, όχι στην Κύπρο). Πρόκειται για σοβαρό ιδεολογικό και πολιτικό πρόβλημα, την ώρα που το ΑΚΕΛ και άλλες αριστερές δυνάμεις στην Κύπρο, στηρίζουν -όχι άκριτα, βεβαίως- τις συνομιλίες, ενώ το ίδιο συμβαίνει και στην Τουρκία (…)»

Στη συνέχεια, επικρίνει ότι «ορισμένοι έχουν φτάσει στο σημείο να ασκούν ισοπεδωτική κριτική στο κοινό ανακοινωθέν, να μιλούν για «νέο σχέδιο Ανάν«, λες και πρόκειται για το νέο σχέδιο λύσης και όχι για την αφετηρία της διαπραγμάτευσης».

Αδιόρθωτοι, λοιπόν, στην υπεράσπιση όχι του διεθνισμού, όπως λένε, αλλά του κοσμοπολιτισμού της ΕΕ και των άλλων ιμπεριαλιστικών ενώσεων.

Το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ μιλάει για «αφετηρία διαπραγμάτευσης», αποφεύγοντας τον «κάβο» να μπει στην ουσία του ανακοινωθέντος. Δηλαδή ότι προβλέπει στην ουσία λύση διχοτομική, κάτι που προκύπτει από την ύπαρξη «συνιστώντων κρατών», από τη σχέση τους με το ομοσπονδιακό σύνταγμα («τα συνιστώντα κράτη θα ασκούν πλήρως και οριστικά όλες τις εξουσίες τους, μακριά από επεμβάσεις από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση»), από τη μη αναφορά ότι το «ομόσπονδο» κράτος θα αποτελεί συνέχεια της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αυτό είναι το κύριο ζήτημα, για το οποίο δεν είδαμε τίποτα στο συγκεκριμένο άρθρο, όπως και σε όλη την αρθρογραφία της «Αυγής» που συστηματικά εκθειάζει την πρωτοβουλία. Επίσης, δεν είδαμε το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ να προβληματίζεται ότι αυτή η «λύση» επιδιώκεται μέσα σε ένα γενικότερο πλαίσιο όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων στην περιοχή. Δεν τον αφορούν, φαίνεται, τα σχέδια του άξονα Ισραήλ – Ελλάδας – Κύπρου. Δεν τον ενδιαφέρει το εκφρασμένο ενδιαφέρον για το υπέδαφος της Κύπρου. Επίσης, αναφέρεται λες και το Κυπριακό είναι ασύνδετο από όλες τις άλλες εξελίξεις στην περιοχή της Μ. Ανατολής: Τις εξελίξεις στην Τουρκία, τον πόλεμο στη Συρία, την ένταση στο Λίβανο, τις εξελίξεις στο Παλαιστινιακό. Για το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι το μόνο πρόβλημα στην περιοχή είναι το Κυπριακό. Επίσης, φαίνεται ότι το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ δεν είδε ή δεν άκουσε για την κινητικότητα διάφορων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στην περιοχή ούτε για τις επισκέψεις αξιωματούχων των ΗΠΑ και της ΕΕ.

Ο αρθρογράφος, που εμφανίζεται υπέρμαχος της επαναπροσέγγισης και της ειρηνικής συνύπαρξης των δύο κοινοτήτων, δεν μπορεί να κρύψει την προσήλωσή του στην ΕΕ. Φτάνει δε στο σημείο να λέει: «Δεν πρέπει να υποτιμάται το γεγονός ότι το ευρωπαϊκό πλαίσιο γεννάει πιέσεις, τις οποίες η Αγκυρα δεν μπορεί να παραβλέψει αν θέλει να συνεχιστεί η ενταξιακή της πορεία». Δηλαδή, καλλιεργεί συνειδητά αυταπάτες ότι δήθεν από την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ θα επωφεληθεί ο τουρκικός λαός, αλλά και ο λαός της Κύπρου. Περιττεύει να πούμε ότι και ο κυπριακός λαός με την ένταξη στην ΕΕ ωφελήθηκε τόσο, που δεν …ξέρει τι να την κάνει τόση ωφέλεια, όπως και όλοι οι λαοί που βιώνουν την καπιταλιστική βαρβαρότητα, είτε οι χώρες τους είναι στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ είτε όχι. Πολύ περισσότερο που η Κύπρος εντάχθηκε στην ΕΕ με το «τυράκι» ότι θα λυθεί το κυπριακό ζήτημα, ενώ αποδείχτηκε το αντίθετο, ότι οι διακρατικές καπιταλιστικές συμμαχίες δεν μπορούν να διασφαλίσουν τα κυριαρχικά δικαιώματα και τα σύνορα μιας χώρας.

Αντίθετα, το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι η μη συμβολή της ΕΕ στην επίλυση του Κυπριακού είναι αποτέλεσμα «κοντόφθαλμων ηγεσιών» της που δεν «είναι σε θέση να αντιληφθούν τι θα σήμαινε η επανένωση της Κύπρου και πόσο ισχυρό παράδειγμα θα μπορούσε να αποτελέσει η ειρηνική συμβίωση Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, στο πλαίσιο μιας ανεξάρτητης ομόσπονδης Κύπρου, στο κρισιμότατο σταυροδρόμι της Ανατολικής Μεσογείου». Δηλαδή, λες και δεν ξέρουν το συμφέρον τους οι ηγεσίες της ΕΕ και θα τους το δείξει ο Π. Τριγάζης. Λες και αν ήταν «ανοιχτομάτες», το Κυπριακό θα είχε λυθεί υπέρ του λαού (και από τις δύο κοινότητες) και δε θα ήταν ενταγμένο στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς της ΕΕ, των ΗΠΑ, άλλων δυνάμεων για τα συμφέροντα των αστικών τάξεων, των μονοπωλιακών ομίλων. Ξαφνικά θα υπήρχε ειρήνη στην Ανατολική Μεσόγειο!!! Ο εξωραϊσμός του αντιδραστικού χαρακτήρα αυτής της λυκοσυμμαχίας της ΕΕ δε βοήθησε, αντίθετα έβλαψε, και το λαό της Κύπρου που σήμερα βρίσκεται σε χρεοκοπία.

Το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, επικρίνοντας και την κυβέρνηση ότι δεν «αναλαμβάνει κάποια πρωτοβουλία στον ευρωπαϊκό και διεθνή χώρο» επιμένει: «Η διπλωματία των πολιτών και των κινημάτων είναι το προνομιακό πεδίο δράσης για τις δυνάμεις της Αριστεράς και της ειρήνης, αλλά υπάρχουν δυνατότητες παρέμβασης και στους ευρωπαϊκούς και διεθνείς θεσμούς».

Τα λαϊκά κινήματα δεν μπορούν να αποτρέψουν τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς με «παρεμβάσεις σε ευρωπαϊκούς και διεθνείς» οργανισμούς του καπιταλισμού, αλλά με πάλη ενάντια στην εξουσία του κεφαλαίου σε κάθε κράτος, με πάλη για έξοδο από όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, τις καπιταλιστικές διακρατικές ενώσεις. Αλλιώς είναι αυταπάτη ότι με διαβουλεύσεις ή με ορισμένες λαϊκές διαμαρτυρίες ή πολύ περισσότερο με μια κυβερνητική εναλλαγή, εντός όμως των ιμπεριαλιστικών ενώσεων, είναι δυνατόν να αποτραπούν οι συγκρούσεις και οι πόλεμοι, να επιλυθούν οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις.

Και το Κυπριακό είναι μια περίπτωση που οι εργαζόμενοι, τα εκμεταλλευόμενα λαϊκά στρώματα μπορούν να βγάλουν χρήσιμα συμπεράσματα. Συνεπής αλληλεγγύη στους εργαζόμενους όλης της Κύπρου σημαίνει να ανοίγει ο δρόμος για αποδέσμευση από την ΕΕ, με το λαό στην εξουσία. Γι’ αυτήν την προοπτική δίνει όλες του τις δυνάμεις το ΚΚΕ.